Darázs Miska Video
compositore
- Ungheria
Ultimo aggiornamento
2024-04-27
Aggiorna
Pisano Knapik Benon Maliszewski Maliszewski 1931 1955 1958 1960 1961 1964 1965 1970 1973 1983 1986 1987 1991 1992 1994 2001 2006
Powyższa ścieżka dźwiękowa z opery Norma Vincenza Belliniego, tj. z arii tytułowej Normy jest formą uczczenia pamięci wspaniałej śpiewaczki i pedagoga śpiewu, jaką była a w pamięci i w sercu wielu wciąż jest - prof. Stanisława Marciniak-Gowarzewska. Utwór ten udostępnia się dzięki życzliwości i za zgodą Pani Reginy Gowarzewskiej, córki Stanisławy Marciniak-Gowarzewskiej. Poniżej pragnę przytoczyć kilka słów na temat Tej, która wcieliła się w postać Halki z opery "Halka" Stanisława Moniuszki. STANISŁAWA MARCINIAK-GOWARZEWSKA +••.••(...).2006) / artystka (solistka) Opery Śląskiej w Bytomiu (sopran dramatyczny) i wieloletni pedagog Akademii Muzycznej w Katowicach. Absolwentka Średniej Szkoły Muzycznej w Gliwicach w klasie śpiewu prof. Adriany Lenczewskiej, przedwojennej solistki Opery Warszawskiej i primadonny Teatru Wielkiego w Poznaniu. Edukację w Szkole Muzycznej uwieńczyła dyplomem z wyróżnieniem (1955). W l. 1955-1960 kontynuowała naukę na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (obecnie: Akademia) w Katowicach, w klasie śpiewu prof. Adriany Lenczewskiej (do 1958) i prof. Wandy Łozińskiej (do 1960). Studia na Wydziale Wokalnym PWSM w Katowicach ukończyła (1960) z wyróżnieniem. W 1960 roku zdobyła pierwszą nagrodę podczas V Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego w Katowicach. Do sukcesu krajowego doszły laury międzynarodowe. W 1961 roku należała do czwórki najlepszych solistów na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ferenca Erkela w Budapeszcie (Węgry) oraz w Tuluzie (Francja). W 1961 roku zdobyła Grand Prix (tj. pierwsze miejsce) w Międzynarodowym Konkursie Śpiewaczym „Bel canto" w Liege (Belgia). Debiut operowy odbyła w 1960 roku, na katowickiej scenie Opery Śląskiej. Wykonała wówczas partię tytułową w operze Giacomo Pucciniego / „Madame Butterfly". W 1964 roku została zatrudniona w Operze Śląskiej w Bytomiu. Debiutowała podczas premiery (3 grudnia 1964) „Holendra tułacza" Ryszarda Wagnera w roli Senty, córki Dalanda. Od czasu debitu należała już na stałe przez długie lata do składu solistów bytomskiej sceny operowej. Wielkim sukcesem był jej występ w premierze „Halki" Stanisława Moniuszki - 16 czerwca 1965, dla uczczenia XX - lecia Opery Śląskiej. Inscenizacja została przygotowana przez Napoleona Siessa, a w ówczesnej publicystyce pisano: „(...) wysoko oceniono muzyczną stronę widowiska oraz dwie wybijające się kreacje solistyczne: Jontka / w wykonaniu Zbigniewa Platta a przede wszystkim Halkę Stanisławy Marciniak - »jest to być może najlepsza obecnie Halka w skali krajowej« (T. Kaczyński, Ruch Muzyczny, nr 19 z 1965 r.). Jej główne role operowe to Cho-Cho-San w "Madame Butterfly" i Leonora w "Trubadurze" Pucciniego, Abigaile w „Nabucco" i Elżbieta w "Don Carlosie" Verdiego; partie tytułowe w „Aidzie" Verdiego; „Normie" Belliniego; „Halce" Moniuszki. Łącznie 25 partii operowych. Działalność sceniczną w Operze Śląskiej śpiewaczka zakończyła w 1986 roku. W trakcie swej pracy zawodowej w Operze śląskiej, Stanisława Marciniak-Gowarzewska prowadziła działalność pedagogiczną (l. 1970-73 - na stanowisku nauczyciela śpiewu solowego w Państwowej Szkole Muzycznej w Zabrzu; l. 1987-1991 - konsultant wokalny Opery Śląskiej; od 1973 do końca - nauczycielka śpiewu solowego w Akademii Muzycznej w Katowicach). W dowód uznania swych zasług, w tym za pracę pedagogiczną, otrzymała indywidualną Nagrodę III stopnia Ministra Kultury i Sztuki (trzykrotnie), Nagrodę Rektora AM w Katowicach (trzykrotnie). Była nadto trzykrotną laureatka indywidualnych nagród za szczególne osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze w latach: 1983, 1991 i 1992, uwieńczeniem czego stało się uzyskanie tytułu „Pedagoga Roku '95", przyznanego przez Stowarzyszenie Polskich Pedagogów Śpiewu we Wrocławiu, którego była członkiem. W międzyczasie zdobywała kolejne stopnie naukowe (1987 - docentura, 1994 - profesura nadzwyczajna; 2001 profesura zwyczajna). Stanisława Marciniak-Gowarzewską odznaczona została Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski; Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi; Dyplomem Szczególnego Uznania za Zasługi dla Państwowej Opery Śląskiej i tytułem Zasłużonego Działacza Kultury. Wśród wychowanków i absolwentek/ów Pani Profesor znaleźli się / ujmując rzecz alfabetycznie / znani melomanom m.in.: Grażyna Bieniek, Barbara Broda-Malon, Maria Ćwiakowska, Tomasz Czirnia, Barbara Dobrzańska, Czesław Gałka, Mirosława Jasielska, Maria Knapik, Tomasz Lorek, Elżbieta Grodzka-Łopuszyńska, Benon Maliszewski, Hubert Miśka, Agata Piękosz, Katarzyna Pleśniak, Beata Raszkiewicz, Tomasz Paweł Sadownik, Jolanta Wrożyna , Jolanta Wyszkowska, Maria Zientek, Adam Żaak, Dagmara Żuchnicka, Marcin Żychowski i córka Pani Stanisławy / Regina Gowarzewska.
Staatskapelle Weimar Gewandhaus Halász Johannes Brahms Esterházy Paul Wittgenstein Stanisław Serwaczyński Lublin Wieniawski Miska Hauser Hauser Hellmesberger Böhm Felix Mendelssohn Moritz Hauptmann Heinrich Wilhelm Ernst Ferdinand David Franz Liszt Richard Wagner Robert Schumann 1831 1833 1839 1850 1851 1852 1853 1907
It is my sincere desire that any and all remuneration that is or may be my due be forwarded instead to the performers, label, and/or any holders of copyright. Joseph Joachim +••.••(...)) Violin Concerto No. 1 in G minor, Op. 3 'in einem Satz' Allegro - Presto assai Sunyoen Kim, violin Staatskapelle Weimar Michael Halász, conductor Joseph Joachim was a Hungarian violinist, conductor, composer and teacher. A close collaborator of Johannes Brahms, he is widely regarded as one of the most significant violinists of the 19th century. He was born in Kittsee, near Eisenstadt and what is now Bratislava, Slovakia, in what is today's Burgenland area of Austria, the seventh of eight children born to Julius, a wool merchant, and Fanny Joachim, who were of Hungarian Jewish origin. His infancy was spent as a member of the Kittsee Kehilla (Jewish community), one of Hungary's prominent Siebengemeinden ('Seven Communities') under the protectorate of the Esterházy family. He was a first cousin of Fanny Wittgenstein, the mother of Karl Wittgenstein and the grandmother of the philosopher Ludwig Wittgenstein and the pianist Paul Wittgenstein. In 1833 his family moved to Pest, where he studied violin with Stanisław Serwaczyński, the concertmaster of the opera in Pest. (Serwaczyński later moved back to Lublin, Poland, where he taught Wieniawski). In 1839, Joachim continued his studies at the Vienna Conservatory (briefly with Miska Hauser and Georg Hellmesberger, Sr.; finally – and most significantly – with Joseph Böhm). He was taken by his cousin, Fanny Wittgenstein to live and study in Leipzig, where he became a protégé of Felix Mendelssohn, who arranged for him to study theory and composition with Moritz Hauptmann at the Leipzig Conservatory. In his début performance in the Leipzig Gewandhaus he played the Otello Fantasy by Heinrich Wilhelm Ernst. In Leipzig he had some lessons from Ferdinand David, Mendelssohn's concertmaster in the Gewandhaus Orchestra and a composer in his own right. The Violin Concerto in G minor dates from 1851, when Joachim had a brief flirtation with the musically 'Progressive" school of Franz Liszt and Richard Wagner, headquartered in Weimar. It is dedicated to Liszt, for whom Joachim led the Weimar court orchestra from 1850 to 1852. It is a true one-movement concerto, following an expansive sonata-form layout, with several cadenzas for the soloist, and a brief coda, where the tempo increases from Allegro to Presto assai. Joachim went to Hanover in 1853 to serve as the concertmaster in the orchestra there. It was in Hanover that he gained the acquaintanceship, and later, the friendship of the young Johannes Brahms and Robert Schumann, which eventually led him to renounce the progressive ideas of Liszt and Wagner and to instead become one of the 'keepers of the flame' of musical conservatism.
o
- cronologia: Compositori (Europa).
- Indici (per ordine alfabetico): M...